Recall Thoughts

It is really an ordinary day. I went home after work and sleeping all morning until I get tired of laying in bed. There's nothing to do and nothing to say. Very routine. Wala kasing magawang maganda kundi mag computer nang mag computer.

This day I called my employer about my cash card na nawala... tinanong ko kung meron na bang bago. Today is the 10th day of waiting, and fortunately, na an dun na ung cash card ko. Nakakainis nga kasi ilang linggo na 'yun, ngayon ko pa lang na-verify o ngayon ko pa lang na check na talgang na andun na ung card na 'yun. Malas talga... kung kelan patapos na kami ng contract sa pinagtatrabahuhan ko, saka pa nawala.

I remembered last June 5, suweldo ko yun... nilibre ko si Ariane, my kadormate nung college pa ako. I am 2 to years older than her. Kaya nauna ako gumaraduweyt sa kanya... and also I was with Randy... the boy of my dreams and nightmares... hehehe... Dyahe nga eh. Kung saka ko pa siya kasama saka pa ako pumalpak. Kasi after siguro ng ilang months na without communication, ngayon lang ule kami nagkita. And I am very much excited nung time na 'yun... I treated them sa isa sa mga fast food chain sa bayan... mabuti nga nailibre ko pa sila, kung hindi yare... sila ang makakapag bayad ng kinain nila. Then siguro nung pauwe na kami saka ko lang napansin na nawawala ung wallet ko. Yare! Nung una hindi pa ako nagpapanic kasi ang alam ko, pera lang na P500 then naalala ko na na andun pala ung ATM ko... cash card as in. Ayun nagpanic na ako. :( haaayyy

Then you know, sa totoo lang hindi ko masyado na feel na nawala 'yung cash card ko. I am very much overwhelmed at that time. Medyo hindi ko napansin na nawala pala ung cash card ko. Kung hindi pa pinaaalala ni Ariane... hehehe. Medyo hindi rin naman ako nag alala. hehehe.

After naming kumain pumunta kami sa bahay nina Ariane where we met her family. Okay ang family niya. Very warming ang pagtanggap nila sa amin. Natutuwa naman ako kasi enjoy naman ang buong araw. Nung gabi na, we decided to go home (with Randy) pero pinakain pa kami ng ulam nila. Ang sarap ng pakiramdam ng feeling, parang very close na kayo, though actually that was the first time na nakausap ko ung mama ni Ariane.

We went home together, Randy and I. Hinatid niya ako using his motorcycle. Well, I am very happy that time na talgang nakalimutan ko na ung trahedya sa ken... sa pagkawala ng wallet ko. Kasi it's like a dream come true. I am always dreaming that one day we'll do this kind of enjoyment, with him. I never thought of anything else except I was with him that time. And I wish that it would never end. Wishing that this dream won't end. Hehehe... What am I saying? Eh hindi ko nga alam if he felt this same way. I wish that too.

heheh... so then, nung andun na kami sa may bungad ng daan papunta sa amin, walang traysikel. Napilitan tuloy siyang ihatid ako sa men... hehehe ... very overwhelmed ule ako.. hehehe... siempre very thankful na at least kahit na medyo napipilitan eh, hinatid niya pa rin ako. Nagkataon kasi na ginagawa ung daan sa men kaya nung time na yun walang trausikel. Hinatid na niya ako paamen. Nung dumating ako sa amen, na andun yung hipag ko at tito ko. Kinausap na niya rin para magkaroon sila ng acquiantance. I told him before he go, na itext niya ako, pag andun na siya sa bahay. Kasi nga naman, nakakatakot kasi samen, marami NPA (daw) and andaming mga nag aabang. Medyo worried din ako.

Siguro after 30 minutes, nagtext na siya saken. Aba, bilis ah. Nagtext siya na buti na lang safe siya dumating sa kanila, at talagang natakot siya pauwe. Hehehe... nag sorry ako and I thank him for caring. He didn't say yes, it's okay... siguro understood na 'yun.

Siguro kinabukasan ko na naramdaman ung alala tungkol sa nawala kong wallet. Hehehe... Pero hindi naman ako nagsisisi sa mga nangyari, in fact I wished na maulet 'yun. :)

I missed him so much. I really wanted to be with him always... those were the times that I will cherish forever... kasi once in a lifetime 'yun...
hehehe


:)